Afgelopen zaterdag wist de A1 met heel veel moeite de laatste zaalwedstrijd tegen PKC A2 winnend af te sluiten. Daarmee realiseerde de A1 het maximaal haalbare aantal winstpartijen met een doelsaldo van 319 - 168, de meeste doelpunten vóór en de minste tégen en een gemiddelde van zo'n 23 doelpunten per wedstrijd. Het "zeggen" komt hierdoor overeen met het "doen"!

Vaste volgers hebben 't vaker van mij gelezen: "Je moet het ook nog doen!". Effe kampioen worden doe je namelijk niet zomaar, dat geldt voor geen enkel team. Zelfs niet voor Koog Zaandijk 1, een team dat onverslaanbaar en ongenaakbaar leek. Alles leek en lijkt zo gemakkelijk te gaan bij dat team, maar wat de meesten soms vergeten is dat de spelers en staf er gemiddeld veel meer tijd, energie, "bloed, zweet & tranen" voor over hebben (en de bereidheid daartoe), naast de onbetwistbare aanwezigheid van het aanwezige talent. Ook het gevoerde beleid en het grote draagvlak binnen de club voor Topsport zorgt uiteraard voor de behaalde successen.

Terug naar onze A1.
Ook daar bijvoorbeeld tranen. Vorig jaar, toen we de hoofdklasse net niet haalden. Of de selectiemomenten met de wisselingen in de selecties. De langdurige blessures. Extra tijd en energie in core stability, wedstrijdanalyses en mental training. Zweten op de zeer intensieve, stricte en door herhaling gekenmerkte trainingen met vragen als "Is het onlogisch of onmogelijk?", ofwel "Vergeet wat je geleerd hebt (het logische, want niets is logisch bij topsport) en ga uit van het mogelijke!".  Zwaar de nadruk leggen op de teamprestatie, de teamverantwoordelijkheid, eigen inbreng en creativiteit in plaats van "coach-afhankelijkheid". Strak op gedrag sturen en corrigeren. Zoeken naar en putten uit exentrieke motivatoren. Allemaal dingen die alle betrokkenen van dichtbij ervoeren, maar de rest zich niet of nauwelijks van bewust is.

Resultaat: nóg eens vier spelers, die de druk kunnen opvoeren bij de seniorenselectie en nog meer juniorenspelers die er op deze manier aan komen. Met groot schotvermogen, want daar lag de voorbije drie jaar het accent, met het oog voor de kans en op de bal, met nieuw elan, met een frisse en misschien vernieuwende kijk op korfbal en bovenal in de wetenschap, dat je het in je eentje of met "eilandjes" niet redt in de top. Teambelang staat altijd voorop, want dàt krijgen de spelers inmiddels als hoogste prioriteit er ingegoten en daardoor zullen details het verschil gaan malken op de cruciaalste (wedstrijd)momenten.
Resultaat is ook dat de topjeugdploegen dit seizoen al graag tegen ons oefenden, ofwel, de toppers wisten ons te vinden, want we kwamen weer voor op de Korfbalkaart! Goed voor het imago van de club, de binding bij de jeugd en de aanzuigende werking van een positief gevoerd technisch (A,B,C)jeugdbeleid. De eerste verzoeken van externe A-spelers zijn alweer binnen. Nu nog de sponsors.....

Terug naar de A1 wedstrijd.
Zoals ik het snel tijdens het inschieten kon bekijken, speelde PKC A2 geeneens compleet. Zeker als je weet, dat hun A1 nog een zeer belangrijke laatste wedstrijd moest spelen. Nog een reden om onderschatting te voorkomen. Tevoren had ik wel het eerste verdedigingsvak de eerste aanval beloofd. Ik was even kwijt waarom, maar al snel werd me die ambitie of gretigheid duidelijk. Hoe naïef kon ik zijn....het "Jonkies"-vak (Christian, Mark, Milou, Nicole/Bianca) wilde het 300-ste doelpunt maken! Kenmerkend voor de mentaliteit van dit vak overigens. Heerlijk ook hier weer de onderlinge competitie. De "Oudjes" (Wouter, Sven, Evelien, Jet) op hun beurt "Nou, 't is simpel, jullie scoren toch niet snel, dus latem wij er gewoon twee door, hahaha!". Ik geniet daar wel van. Het leek wel of het vak de daad bij het woord voegde: 0-1 en de eerste aanval liet inderdaad langer dan gebruikelijk op het eerste (de 300) doelpunt wachten. Gelukkig voor de Jonkies scoorde Mark Behrens de verlossende 300e doelpunt van dit seizoen! Naamgenoot Mark van der Waaij weet meteen wat hem te doen staat.....;-)

Een verrassend goed spelende tegenstander wist ons bij te houden. Weliswaar geholpen door een aantal dragende spelers die hun scherpte kwijt waren en verkeerde verdedigende keuzes. Daar waar de opponent zorgvuldig koos voor de juiste momenten, hun meerwaarde toonden in de dames, maakten wij het onszelf erg moeilijk door het tegenovergestelde te doen. Via 3-3, 3-6, 6-9 werd de russtand van 9-10 bereikt. Na de rust konden we het niet echt keren, integendeel, PKC rook de overwinning en speelde ook als zodanig. Uiteraard waren die vrij in hun hoofd en hadden zeker niets te verliezen. Wij echter ook en wellicht speelde de zo gewenste ongeslagen status een rol. In ieder geval bleek ook de tweede helft er één van veel strijd en spanning, eindelijk. Achteraf was de algemene opvatting dan ook "He, he, eindelijk hadden we weer het gevoel, dat we een echte wedstrijd speelden". Tja, wat moet ik daarop zeggen? Het werd nog 9-11, 10-13, 13-16, 16-16(!) tot de eindscore van 18-20 werd bereikt. Een evenwichtige wedstrijd dus (2x 9-10). Geen enkel moment twijfelde Leroy of ik aan de overwinning en nu ik het toch ook over zweten heb gehad weer een mooi voorbeeld aan andere zijde: toen we opstonden zag ik toch heel wat zweetplekken op en onder de stoel van Leroy.....

Speciale dank gaat uit naar Chris Bakker, die reserve was en de scorelijst bijhield, Wigle Schippers voor het camerawerk, de rij-ouders en de B1 en betrokkenen voor hun support aan de zijlijn (pak ze allemaal op het NK, OK?).

Oproep: a.s. donderdag 17 maart om 21.00 uur speelt de A1 tegen de S2 om de KCC/Hijbeko Supercup. De wedstrijd om de titel "Het Beste Team van de Club". Kom ons (en de S2) aanmoedigen!!!

Statistiek: Christian(6) Wouter(4) Mark(3) Jet(2) Evelien,Milou,Nicole,Bianca,Sven(1)